Ik ben dankbaar voor elke ervaring die ik heb, omdat ik hem heb.

De laatste tijd als ik wat langer alleen ben, dan lijkt mijn bewustzijn zich te verruimen en besef ik ik dat mijn ervaring een illusie is. 

Ik ben helemaal aanwezig en voel de illusie van mijn persoonlijkheid. Ik ben mijn overtuigingen niet, ik ben het beeld wat ik van de wereld én welke ik van mezelf heb gemaakt niet. Alles in mijn realiteit waar ik naar kan wijzen of kijken ben ik niet. Ik ben mijn huis niet, ik ben de kleding die ik aan heb niet, ik ben het verhaal dat ik me in de steekgelaten voel niet, ik voel/zie mijn karakter, mijn patronen die door de jaren heen zijn ontstaan en mechanismes waar ik in ben gaan geloven en tegelijkertijd voel ik dat ik deze ervaring niet ben.

In het begin ervaarde ik dit als spannend en zelfs beangstigend, want wat is dan nog écht? En wat blijft er van me over als ik dit alles niet ben? Wat maakt mijn ervaring van dit leven dan eigenlijk nog uit als ik deze ervaring niet ben?

Zo schipper ik tussen deze hogere bewustzijnslaag en het verlangen dit volledig te integreren hier in dit moment in mijn lijf. Het vrij zijn van mijn persoonlijkheid en vol in deze menselijk ervaring stappen.

De adem helpt me hierbij. Elke ademhaling verbindt mijn bewustzijn me met dit lijf, met dit leven, met deze ervaring. Als mijn adem stopt, dan is er geen levende verbinding meer tussen mijn bewustzijn en het lichaam wat ik nu heb.

Ik ben dankbaar voor elke ervaring die ik heb omdat ik hem heb. Door de ervaringen die ik heb, herken ik dat wat ik werkelijk ben steeds meer. Bewustzijn. Liefdestrilling, aanwezigheid, energie, die zichzelf pas herkent via deze dualiteit op aarde.

Voor elke ervaring ben ik diep dankbaar dat ik hem heb.